Strona 5

Witajcie moi mili! Internet mi się skończył i ubolewam nad tym. Na szczęście udało mi sie zakończyć i opublikować rozdział, tak więc życzę Wam miłej lektury i upraszam sie o komentarze. Dobre, złe czy nawet te zawierające jedną kropkę! Chcę wiedzieć, że ktoś to czyta!
                                                                                                                                                   

------------------------------------------------------------------------------------

   Stała osłupiała jego bezczelnością. Fakt jest profesorem, ale ta funkcja też ma swoje granice.
- Chyba sobie żartujesz Snape? Nie zdążyłeś się tego dowiedzieć sam podczas grzebania w mojej głowie? - syknęła, zdziwiona swoim własnym zachowaniem. Czy tak właśnie wyglądała ta "gorsza" część jej osobowości?
- Język HaveLock! - warknął, po czym na nowo przybrał maske obojętności. - Wyparłaś prawie wszystkie wspomnienia z nią związane, dlatego grzecznie pytam. Kim jest Liya?
- To nie jest Twoja sprawa.
- Dziewczyno pomyśl! Twój ojciec cie szantażuje, a jeżeli mi nie zaufasz to ci nie pomogę. - przewrócił oczami, podirytowany jej zachowaniem. - Naprawdę sądzisz, że ja albo Dumbledore uwierzyliśmy w to, że wszystko zmyśliłaś? Jestem Mistrzem Eliksirów i potrafię odróżnić działanie eliksiru wielosokowego. - syknął, a ona przez chwilę zastanawiała się nad tym.
- "Severus Snape jako jedyne wyjście?" - wymamrotała do siebie, jednak on zdołał to wychwycić.
- Mogło być gorzej. - uśmiechnął się w iście Snape'owski sposób. - Ponowie pytanie, o którym pewnie już zapomniałaś. Kim jest Liya?
- Liya. - wypowiedziała niepewnie jej imię, a jej oczy zaszkliły się. - Jest dla mnie kimś ważnym. - westchnęła i usiadła na skraju łóżka. - Liya to moja siostra, bliźniaczka. Przez cały czas ją chroniłam i wszystkie kary od ojca brałam na siebie. Przez to, że jesteśmy takie same, nie rozróżniał nas, a teraz kiedy uciekłam...
- Wie która to która. - skwitował.
- Nie mogę pozwolić, żeby coś jej się stało. - spojrzała na niego, szukając zrozumienia, które o dziwo... znalazła w jego oczach.
- Wiesz gdzie przebywa teraz?
- Pewnie w rodzinnym domu.
- Czy ja wiem? Podejrzewam, że przeniósł ją, aby nie ryzykować.
- Nie. - pokiwała przecząco głową. - Jest pewien, że ma nas w garści, że się go boimy i ma racje. Ale nie mogę pozwolić, żeby Liya z nim została. Muszę ją zabrać i przyprowadzić tutaj - do Hogwartu.
- Porozmawiam z Dumbledore'em.
- Nie. - podniosła się, patrząc uparcie na niego. - Nikt nie może wiedzieć. On ma wtyki wszędzie.
- Żartujesz sobie? - na jego twarzy malowało się widoczne niezadowolenie. Lilith usiadła na środku łóżka i wyciągnęła w jego strone pięść z odchylonym małym palcem. Snape spojrzał na nią jak na skończoną, dziecinną idiotkę.
- Obiecaj. -  powiedziała dość cicho, patrząc na niego nieugiętym wzrokiem. Mistrz Eliksirów przez długą chwilę nic nie robił, aż w końcu odezwał się.
- To jest śmieszne. - zaśmiał się kpiąco, ale widząc upór w jej oczach westchnął. - Obiecuję. - powiedział stanowczo, zahaczając swój palec o jej, tworząc nierozerwalną obietnicę, a Lilith uśmiechnęła się delikatnie.
- Dziękuję.
- Musimy opracować plan.
- Plan?
- Chyba nie zamierzałaś po prostu wstać i po nią iść? - zaśmiał się, po czym wstał. - Jak wymyślę plan to przyjdę po ciebie. Do tego czasu zachowuj się normalnie.
- Ile ci to zajmie?
- Po pierwsze nie przypominam sobie, żebym przeszedł z tobą na "ty", a po drugie to zależy. - przewróciłam oczami w geście irytacji.
- W porządku. - westchnęła i ruszyła w stronę drzwi, przy których przystanęła na chwilę i odwróciła się w jego stronę. - Skoro mi pomagasz to znaczy, że w pewnym sensie jesteśmy partnerami, prawda?
- Można tak powiedzieć w ostateczności. - uniósł brew, patrząc na nią.
- W takim razie.. - uśmiechnęła się i wyciągnęła do niego otwartą dłoń. - Lilith HaveLock, miło mi.
- Gryfoni. - pokiwał głową z rezygnacją, po czym uniósł rękę, a ich dłonie złączyły się w uścisku. Lilith wzdrygnęła się mimowolnie, czując jego chłodną, a jednocześnie silną dłoń. - Severus Snape, szalenie mi nie miło cię poznać HaveLock. - mruknął cicho, a na jego twarzy pojawił się Snape'owski uśmieszek pełen wyższości. Patrzyła na niego i przez chwilę miała wrażenie, że wygląda to bardziej jak zawieranie paktu z diabłem niż partnerstwo w "misji".


   Minęło kilkanaście dni. Lilith chodziła na zajęcia, uważała na to co mówią do niej nauczyciele i odrabiała prace domowe. Widywała się ze Złotą Trójcą, jednak tylko wieczorami. Większość wolnego czasu spędzała w bibliotece i na zajęciach dodatkowych z przedmiotów. Gdyby z oczywistych względów odbicie siostry zajęło jej dużo czasu, nie miałaby zaległości w szkole, a skoro i tak czekała, aż Snape wymyśli plan to co jej szkodzi?
  Właśnie po raz kolejny zmierzała do biblioteki, kiedy zatrzymała ją czyjaś ręka na ramieniu, odwróciła się i spojrzała na właściciela dłoni.
- Harry. - uśmiechnęła się.
- Hej, Lili. Ostatnio strasznie trudno cię złapać. Gdzie tak znikasz?
- Wzięłam zajęcia dodatkowe z przedmiotów, a oprócz tego dużo czasu przesiaduje w bibliotece. - wyjaśniła i oboje udali się w stronę pomieszczenia.
- Chcesz zawładnąć światem? - zapytał, śmiejąc się. - Z taką wiedzą byłabyś w stanie to zrobić.
- Kto wie. Szkoła nie będzie trwała wiecznie. - uśmiechnęła się, na co on spoważniał.
- Ale mam nadzieję, że pamiętasz..
- O czym? - zapytała zaskoczona jego reakcją.
- Jesteśmy przyjaciółmi i oczekuję, że nie wtrącisz mnie do lochu! - powiedział pełen powagi, po czym wybuchnął śmiechem.
- Może nawet zostaniesz moja prawą ręką? - dodała i również się zaśmiała. Tą pełną śmiechu rozmowę przerwała postać, zmierzająca w ich stronę. Długa, czarna szata powiewała zanim, imitując skrzydła. W takiej chwili zgadzała się z pseudonimem, który nadali mu uczniowie.
- HaveLock. - odezwał się, patrząc na nią z góry. - Za mną. - nie czekając na reakcję odwrócił się i ruszył w przeciwną stronę.
- Zobaczymy się potem, Harry. - dodała i ruszyła za nietoperzem, prawie biegnąc. Trzeba było mu przyznać, że miał szybki chód. Zaprowadził ją prosto do swojego gabinetu, a spojrzenia uczniów, które jej rzucali były pełne współczucia. Zaśmiała się w duchu na tę myśl, po czym usiadła za jednym z krzeseł.
- Mam pytanie. - odezwała się, a on uniósł brew. Nie zdążył jeszcze nic powiedzieć, a ona miała pytania. Zapowiadało się jak zwykle świetnie.
- Mów.
- Chodzisz tak szybko, bo to nawyk czy dlatego, że twoja szata powiewa wtedy majestatycznie? - zapytała z uśmiechem, a on patrzył na nią, patrzył i nie wierzył w to co widzi. Przygryzł sobie język, widząc jej niewinne spojrzenie i powstrzymał się od śmiechu.
- Jesteś niemożliwa.
- Czyli, dlatego że szata powiewa? - drążyła, a on patrzył na nią w osłupieniu.
- Gryfoni. - warknął, jednak kąciki jego ust uniosły się, co od razu wychwyciła spojrzeniem. - Do rzeczy. - dodał po chwili i wyjaśnił jej cały plan dość szczegółowo, a ona siedziała w skupieniu i słuchała uważnie.
- To dość ryzykowne. Co jeśli nie zdążysz jej wyciągnąć? Nie mam z nim szans w pojedynku.
- Chodziłaś na zajęcia. To wystarczy, żebyś przeżyła dopóki po ciebie nie przyjdę. Potem deportuje naszą trójkę przed bramy Hogwartu. Plan idealny.
- Zbyt idealny. - poprawiła go. - Wprowadziłabym drobne poprawki. Zazwyczaj wychodzi z domu o 17 na piwo i wraca po 2-3h. Proponuje, żebyśmy wtedy po nią poszli. Unikniemy z nim kontaktu i nie będzie się tego spodziewał. Nikt oprócz nas o tym nie wie, bo deportuje się w domu.
- Wie, że w pojedynkę nie porwałabyś się na coś takiego. - dodał, zastanawiając się. - Niech będzie, ale reszta planu pozostaje bez zmian. - powiedział stanowczo, a ona kiwnęła głową.
- Pozostaje tylko ustalić, kiedy ruszamy?
- Dzisiaj w nocy.
- A jeśli ktoś nas nakryje? - zapytała niepewnie. Im bliżej była odzyskania siostry tym bardziej martwiła się, że coś pójdzie nie tak.
- Nie nakryje. Mam pewien pomysł. - uśmiechnął się nikle z wyższością, jakby właśnie wymyślił plan swojego życia, choć pewnie wymyślał już lepsze. - Zejdź jak tylko wszyscy zasną i uważaj na korytarzach. Jak cię nakryją to cały plan szlag trafi.
- Mam jeszcze jedno pytanie. - odezwała się po chwili milczenia.
- Jeżeli odnośnie mojej szaty to daruj sobie. - warknął, jednak ona pokiwała przecząco głową.
- Dlaczego mi pomagasz?
- Gdybym pozwolił ci umrzeć, to mój dobry uczynek zmarnowałby się. Już kiedyś ci to mówiłem, HaveLock - burknął niechętnie, po czym dodał. - Poza tym... bardzo mi kogoś przypominasz. - zamyślił się dłuższą chwilę, a ona nie śmiała jej przerywać. - Nigdy nie potrafiłem jej odmówić.
- Czyli mi też nie? - uśmiechnęła się delikatnie.
- Nie szczerz się tak. - warknął, a ona wstała i skierowała się do wyjścia, po czym zniknęła za drzwiami.
  Wieczór minął dość szybko. Po kolacji Gryfoni udali się do pokoju wspólnego, spędzili razem czas i udali się do dormitoriów. Lilith położyła się na łóżku i czekała, aż reszta zaśnie. Trochę długo im to zajęło, jednak kiedy tylko białowłosa upewniła się, że śpią wyszła z pokoju wspólnego. Przemierzała cicho i uważnie korytarze, unikając jakichkolwiek ludzi, aż w końcu dotarła do lochów. Weszła do gabinetu Snape'a i rozejrzała się, a po nietoperzu ani śladu. Przeszła do sypialni i otworzyła drzwi, zauważając go śpiącego na łóżku.
- Serio, Snape? - szepnęła i podeszła do łóżka, po czym potrząsnęła jego ramieniem. - Wstawaj. - zaczęła do niego mówić, jednak on tylko wymruczał coś pod nosem, odwrócił się na drugi bok i dalej spał w najlepsze. Westchnęła i właśnie wtedy wpadła na pomysł, dzięki któremu znienawidzi ją na resztę roku szkolnego... ostatniej klasy. Ruszyła do łazienki, chwyciła wiaderko i nalała do niego zimnej wody, po czym w myślach odtworzyła sobie wszystkie jego reakcje. Żadna z nich jej sie nie podobała, ale przecież próbowała po dobroci, a to że się nie obudził to nie jej wina. Podeszła niepewnie do łóżka i szybkim ruchem wylała zawartość wiaderka na Snape'a, po czym z prędkością światła odsunęła się pod ścianę. Czarnowłosy mężczyzna poderwał się z krzykiem na nogi, rozejrzał się i kiedy napotkał ją wzrokiem, na jego twarzy wymalowała się wściekłość.
- HaveLock! Co Ty odpierdalasz?! - warknął, podchodząc do niej i łapiąc ją za ubranie tuż pod szyją.
- Wszyscy zasnęli, więc przyszłam, ale spałeś! - odburknęła, praktycznie stojąc tylko na palcach.
- Jakoś po ludzku nie wypada?!
- Próbowałam. - obrzuciła go karcącym spojrzeniem, jednak on nic sobie z tego nie zrobił. - Teraz mógłbyś mnie puścić? Czuje, że za chwile braknie mi gruntu pod nogami. - dodała, po czym czarnowłosy otworzył dłoń, wypuszczając ją. Odwrócił się na pięcie i ruszył do łazienki, wychodząc po paru minutach ubrany w swoje zwyczajowe szaty. Włożył do kieszeni eliksir oraz różdżkę, po czym przeszedł do gabinetu. Białowłosa nie czekając długo, ruszyła w jego ślady. Widziała jak zabiera jeszcze sakiewkę z pieniędzmi i kolejny eliksir, po czym stanął obok drzwi i uniósł prawą rękę do góry, trzymając w niej kawałek peleryny.
- Na co czekasz? - burknął. - Chodź. - uśmiechnął się z wyższością, widząc jej minę. - Mam obszerne szaty. Nawet jeśli ktoś zauważy mnie na korytarzu to nie domyśli się, że jesteś tuż obok.
- Mam nadzieję, że się umyłeś. - mruknęła cicho i stanęła pod jego ręką, a on przypatrywał jej się dłuższa chwilę. - O co chodzi?
- Jesteś taka mała. - odezwał się po chwili. - Czyżby ktoś obciął ci nogi?
- Ha. Ha. Ha. Bardzo śmieszne. - burknęła, oburzona. To prawda, że była niska. W końcu sięgała mu trochę wyżej niż na wysokość jego łokcia, ale to nie powód, żeby z niej drwił. - Jeszcze urosnę i wtedy ci pokaże. - syknęła.
- Ty się lepiej módl, żeby cycki ci urosły. Takiej deski nikt nie zechce. - uśmiechnął triumfalnie w iście Snape'owski sposób, po czym otulił ją peleryną. W tej chwili cieszyła się, że na nią nie patrzy, bo na jej policzka wypalał swój ślad szkarłatny rumieniec. - Przybliż się. - powiedział poirytowany, po czym silną dłonią przycisnął ją do siebie.
- Zrób to jeszcze raz, a cię ugryzę. - syknęła, trzymając się blisko niego. W końcu wyszli na korytarz. Musiała się bardzo namęczyć, żeby iść w miarę tak szybkim krokiem jak on.
- Ruszaj się. Im szybciej opuścimy Hogwart tym lepiej. - syknął cicho, a ona prychnęła tylko. Szybkim krokiem przeszli na zewnątrz i zatrzymali się dopiero na krańcu Błoni. Snape zdjął z niej swoją szatę i chwycił za rękę, deportując się. Białowłosa zachwiała się, ale utrzymała na nogach. Rozejrzała się dookoła.
- Jesteśmy przed domem. - szepnęła.
- Chodź. Zatrzymamy się za rogiem w gospodzie. - machnął różdżką i transmutował swoje ubrania na czarne spodnie, bluzkę i skórzaną kurtkę. Lilith poszła w jego ślady i również transmutowała swoje ubrania na ciemniejsze, po czym szybkim krokiem ruszyła za nim. Po paru zakrętach weszli do starego budynku. Snape podszedł do rejestracji i po chwili już pieli się po schodach na górę. Czarnowłosy stanął przed drzwiami z numerem siódmym, włożył klucz i przekręcił, a drzwi ze skrzypnięciem ustąpiły, otwierając się. Oboje weszli do środka, po czym Snape zamknął drzwi, przekręcając zamek.
- Co teraz? - odezwała się, patrząc na niego.
- Teraz wreszcie się wyśpie chyba, że zamierzasz po raz kolejny wylać na mnie lodowatą wodę.
- Przyznam, że jest to dość kuszący pomysł. - odparła i usiadła na jednym z dwóch łóżek, które znajdowały się na samym środku pomieszczenia. Mężczyzna pochodził po całym pokoju, zaglądając za drzwi i sprawdzając czy nic nie jest "zbyt" podejrzane.
- Czysto. - powiedział cicho, po czym usiadł na łóżku, kładąc się po chwili i zamykając oczy. Nie minęło zbyt dużo czasu, a on zasnął.. przynajmniej tak się jej wydawało. Nie myśląc zbyt dużo również położyła się i przymknęła oczy, czując jak odlatuje do krainy snów.

   Otworzyła lekko oczy, zamykając je po chwili. Minęła dłuższa chwila i otworzyła je ponownie. Otaczała ją ciemność, jednak nie ta straszna jak w koszmarach. Ta była przyjemna, ciepła i... znajoma. Delikatny materiał musnął jej dłoń, a ona odwróciła się. Miała wrażenie, że unosi się w powietrzu. Po chwili znajomy materiał ponownie musnął jej rękę. Nagle usłyszała męski głos.
- Skoncentruj się i wyobraź sobie płomienie, otaczające cię, chroniące...
- Kim jesteś? - odezwała się cicho, a jej głos rozbrzmiał echem.- Skoncentruj się...   Obudziła się, leżąc na podłodze. Syknęła z bólu, wstając na równe nogi i skierowała się do kuchni. Przeszła przez próg drzwi i otworzyła wiszącą szafkę, po czym wyjęła sobie wysoką szklankę. Podeszła do lodówki i wyciągnęła mleko, po chwili nalewając sobie do połowy, uprzednio sprawdzając czy nadaje sie do picia. Ostrożności nigdy za wiele. Nagle poczuła czyjś oddech na szyi i niski głos tuż przy swoim uchu.
- Nalej mi też. - wystraszyła się tak bardzo, że szklanka wypadła jej z dłoni i z hukiem rozbiła się o podłogę, rozsypując na milion kawałków.
- Idiota. - syknęła, a on zaśmiał się.
- Aż tak bardzo cię przerażam, mała Lilith?
- Nie mów tak do mnie. - warknęła groźne, a Snape machnął różdżką i po rozbitej szklance nie było już śladu. Szybkim ruchem wyjął dwie szklanki i napełnił je białym płynem, po czym zwrócił się w jej stronę.
- Trzymaj tchórzu. - podał jej jedną z nich, a ona posłała mu mordercze spojrzenie, mimo wszystko ujęła szklankę i upiła łyk.
- Dlaczego nie śpisz? - zapytała, siadając na blacie, a on oparł się tuż obok.
- A dlaczego ty nie śpisz?
- Miałam dziwny sen. - odparła obojętnie. - Teraz twoja kolej.
- Powiedzmy, że coś podobnego. - wzruszył ramionami i za jednym razem wypił całą zawartość szklanki. - Nie wiem jak ty, ale ja ide spać. Radzę ci zrobić to samo.
- Posiedzę tu jeszcze. - mruknęła cicho, a on ruszył w strone drzwi.
- Snape. - uniosła głowę i spojrzała na niego. - Co jeśli nam sie nie uda?
- Nie ma "jeśli". W końcu ja ci towarzysze.
- Szkoda, że nie twoja skromność. - uśmiechnęła się, a on prychnął i wyszedł. - Dobranoc, gorzkich snów.
- Jesteś popaprany. - stwierdziła, wzdychając.

                                                                    - 5 -