Strona 6

                     Strona 6 - "Nie zostawiaj mnie tu samej!"

------------------------------------------------------------------------------------

   Promienie słońca uporczywie próbowały zakłócić mój sen. Opierałam się bardzo długo, jednak w końcu odpuściłam. Podniosłam się do siadu i przetarłam niechętnie oczy. Mimowolnie spojrzałam na łóżko Snape'a, które było puste. Podniosłam się z łóżka i niechętnie ruszyłam do kuchni. Przechodząc przez próg zauważyłam czarnowłosego siedzącego przy stole z gazetą.
- Która godzina? - mruknęłam wchodząc, jednak odpowiedziała mi cisza. - Snape. - pomachałam mu ręką przed twarzą przez co obdarzył mnie morderczym spojrzeniem.
- Mogłabyś spać dłużej. Było tak cicho dopóki nie wstałaś.
- Też się cieszę, że cię widzę. - burknęłam i usiadłam na krzesełku obok.
- Dwunasta. - powiedział cicho, a ja mimowolnie się uśmiechnęłam.
- Jeszcze pięć godzin. Co będziemy robić przez tyle czasu? - spojrzałam na niego, próbując rozgryźć co siedzi w jego głowie. Zadanie niemożliwe do wypełnienia.
- JA wychodzę.
- Dokąd?
- Tam gdzie ty nie idziesz. - uśmiechnął się wrednie, a ja miałam ochotę zmyć ten uśmiech z jego twarzy. - Spróbuj nie zniszczyć niczego, kiedy mnie nie będzie. - w jednej chwili wstał i odłożył gazetę na stół. - Wrócę przed naszą "misją". - dodał i wyszedł z kuchni, po czym zniknął za drzwiami. Przeszłam do pokoju i usiadłam w miękkim fotelu. Pięć godzin. Dokładnie tyle miałam czasu i na co go wykorzystałam? Oczywiście na myślenie o tym co może pójść nie tak. Nim się zorientowałam, zasnęłam.

Poczułam na swoim policzku ciepłą dłoń, która delikatnie dotykała mojej skóry. Otworzyłam oczy i napotkałam twarz Snape'a. Patrzył na mnie.
- Wróciłeś. - szepnęłam. - Boję się być sama. - te słowa same wydostały się z moich ust. Nie chciałam tego. Severus dalej tkwił w bezruchu, a ja nie śmiałam się ruszyć. Jednak ile można siedzieć i po prostu patrzeć? Zbliżyłam się wolno do niego i wtuliłam się nieśmiało. Nie pamiętam kiedy ostatni raz czułam ciepło innego człowieka. Człowieka, który mnie nie skrzywdzi. Wtedy właśnie "ocknęłam się". Wcale nie wtulałam się w Snape'a. Właściwie to był na drugim końcu pokoju na łóżku.
- Bardzo łatwo cię zmanipulować. - odezwał się w końcu, po czym spojrzał na mnie z chytrym uśmieszkiem.
- To twoja sprawka? - poczułam jak narasta we mnie złość.
- To niestosowne pałać takim uczuciem do swojego nauczyciela.
- Dupek. - warknęłam i wstałam z fotela, po czym odwróciłam się i przeszłam do kuchni. Jak mogłam nie zauważyć, że to kolejna jego sztuczka. Odkryłam przed nim swoją kolejną słabość i nic więcej. Resztę czasu spędziłam w kuchni, a on na szczęście nie wszedł do niej dopóki nie nadszedł czas.
- Ruszamy. - odezwał się, a ja wstałam. Chwyciłam różdżkę i stanęłam koło drzwi, po czym bez słowa ruszyłam za nim. Nie minęło dużo czasu i znaleźliśmy się przed "moim domem". Weszliśmy do środka i przez chwilę nie mogłam wziąć oddechu. Snape spojrzał na mnie i uniósł brew. W końcu udało mi się opanować i kiwnęłam głową na znak, że wszystko w porządku. - Rozdzielimy się. Idź na górę, ja przeczeszę parter. Niczego nie dotykaj. - wydał mi polecenie i zniknął za drzwiami. Wzięłam głęboki wdech i ruszyłam po schodach na górę. Przeszukałam łazienkę, trzy pokoje gościnne, gabinet i pomieszczenie, w którym nigdy nie byłam. W końcu nadszedł czas na ostatni pokój. Stanęłam przed drzwiami i położyłam dłoń na klamce, po czym weszłam. Pokój był dość duży, na środku stało podniszczone łóżko, w rogu mała komoda wypełniona po brzegi książkami, a po lewej drzwi do łazienki. Największą uwagę przyciągały jednak ściany w kolorze szarym, na których były setki śladów tak jak i na drzwiach. Ślady paznokci, jakby ktoś chciał wydrapać drogę ucieczki. Było ich tak dużo, że mogłyby tworzyć oryginalny wzór. Po chwili obok mnie stanął Snape. Oglądał pomieszczenie z mieszaniną uczuć, dotykał smukłymi palcami wgłębień na ścianach i na drewnianej ramie łóżka.
- Co to za pokój? - zwrócił się do mnie, jednak wzrokiem dalej badał pomieszczenie.
- Mój. - szepnęłam i nawet nie wiem kiedy moje oczy wypełniły się łzami. Wróciły wspomnienia i myśli, które im towarzyszyły. Ile razy próbowałam się wydostać, ile dziur zrobiłam w ścianach, jak bardzo bolały mnie ręce, kiedy paznokcie zdzierały mi się na twardym tynku. Objęłam się ramionami i wyszłam, czując na sobie jego nieodgadnione spojrzenie. - Pójdę sprawdzić piwnicę. - szepnęłam i zbiegłam po schodach. Nagle usłyszałam dziwne odgłosy, które dobiegały z zewnątrz. Wyjrzałam ukradkiem przez okno i ujrzałam Jego. Szybko pobiegłam na górę i wpadłam do pokoju.
- Snape! On tu zaraz będzie! - powiedziałam spanikowana, a on nic nie odpowiedział przez dłuższą chwilę.
- Wyjdź i go zatrzymaj, a ja sprawdzę piwnicę.
- Zwariowałeś? Nie mam z nim szans.
- Przyszliśmy, żaby znaleźć twoją siostrę. Idę szukać do piwnicy, a ty idź i go zatrzymaj. - warknął i w tamtej chwili nie odważyłam się mu sprzeciwić. Zacisnęłam dłoń i zeszłam znowu na dół, po czym wyszłam tylnym wejściem i ruszyłam w jego stronę. Wyjęłam różdżkę i rzuciłam zaklęcie wykorzystując to, że nie wie o mojej obecności, jednak chybiłam. Szybko spojrzał w stronę, z którego nadleciało zaklęcie i napotkał mnie.
- Nie wierzę, że miałaś na tyle odwagi, by tu przyjść. - zaśmiał się, widząc mnie. Z pewnością dostrzegł strach w moich oczach, więc nie traktował mnie poważnie. Wyciągnął różdżkę i parę razy obrócił ją w dłoni, po czym wycelował we mnie. - To było naprawdę nie mądre z twojej strony przychodzić tutaj. - Z jego różdżki wydobył się zielony promień, który pędził w moją stronę. Zaczął się nasz pojedynek. Odpierałam większość zaklęć, a te które mnie trafiły wyrządziły mi nieznaczne rany. Po długiej walce byłam już wyczerpana. W pewnej chwili dostrzegłam niebieskie światło w postaci łani, zbliżające się w moją stronę.
- Nie ma jej. Nie mogę ci pomóc. Zrób sobie okazje i natychmiast deportuj się do Hogwartu. - przetrawiłam informacje, a łania zniknęła. Jaja sobie robi? Każe mi z Nim walczyć, a teraz mnie zostawia? Rozejrzałam się dookoła, uważając na lecące w moją stronę zaklęcia i dostrzegłam jego sylwetkę.
- Żartujesz? - powiedziałam bardziej do siebie. - Snape! - krzyknęłam za nim, jednak nie dostałam odpowiedzi. Powoli zaczęła ogarniać mnie panika, a w oczach wzbierały mi łzy. - Nie zostawiaj mnie tu samej! - straciłam uwagę na jedną chwilę, a On to wykorzystał. Poczułam jak kręci mi się w głowie, a ciało bezwładnie opada na ziemię. - Snape.. - szepnęłam, a ciemność nadeszła bardzo szybko.

- Lili..? - delikatny, dziewczęcy głos wypowiadał moje imię. - Lili? - był taki kojący, mogłabym go słuchać do śmierci. - Proszę, obudź się. - taki znajomy głos. - Obudź się, błagam.. - powoli otworzyłam oczy i ujrzałam.. siebie. - Lili, żyjesz. - poczułam na policzkach łzy. Przytuliłam sama siebie, drżałam. Zamknęłam oczy i po raz kolejny pochłonęła mnie ciemność.

Moja świadomość wróciła, jednak oczy wciąż miałam zamknięte. Leżałam w czyichś objęciach i czułam zapach kwiatu.. Lilia. To z pewnością ten zapach. Uchyliłam powieki i po raz kolejny ujrzałam siebie. Rozejrzałam się dookoła. Byłam w piwnicy, a raczej lochach, w których często On mnie zamykał. To miejsce było prawdziwe, a skoro naprawdę jestem w lochach to moje drugie ja..
- Liya.. - szepnęłam, przenosząc wzrok na dziewczynę.
- Tak bardzo się o ciebie bałam, Lili. - czułam jak mocniej mnie przytula. W końcu podniosłam się do siadu i przetarłam piekące oczy. - Dlaczego wróciłaś? - spojrzała na mnie, a ja nie wiedziałam co jej powiedzieć. - Uciekłaś. Byłaś bezpieczna. - wstała i przeszła się po pomieszczeniu.
- Nie mogłam cię z nim zostawić. - powiedziałam cicho, a ona klęknęła obok mnie i przytuliła mnie mocno. - Cały czas mnie chroniłaś.. jak starsza siostra, mimo że jesteśmy sobie równe.
- Zawsze będę cię chroniła. - uśmiechnęła się smutno. - Jesteś moją malutką Lili. - powiedziała kojącym głosem i pocałowała mnie w czoło. Tak bardzo za nią tęskniłam. Po chwili puściła mnie i  usiadła pod ścianą. - Musisz odpocząć póki go nie ma.
- Dobrze. - położyłam głowę na jej kolanach i zamknęłam oczy. Nie mam pojęcia czym oberwałam, ale tak bardzo bolało mnie ciało. Mój oddech stał się spokojniejszy i już po krótkiej chwili zasnęłam.

Obudziło mnie mocne szarpnięcie. Czułam czyjąś dłoń, która mocno zaciskała się na moim ramieniu. Kiedy otworzyłam oczy ujrzałam Go we własnej osobie.
- Za dobrze wam tutaj. - warknął i wyjął różdżkę.
- Zostaw ją w spokoju. - odezwała się Liya.
- Trzeba spiłować ci język. - wycelował w nią i rzucał jedno zaklęcie po drugim. Zaczęła krzyczeć, szarpać się i wyrywać, jednak nie zrobiło to na Nim wrażenia. Jednym, mocnym ruchem rzucił mnie na ścianę i podszedł do mojej bliźniaczki. Chwycił ją za rękę i postawił do pionu. - Teraz pójdziesz ze mną. Może wtedy się uspokoisz.
- Nie, proszę! - krzyknęłam i podeszłam do niego. - Weź mnie, ale ją zostaw. - spojrzałam na niego błagalny wzrokiem. - Proszę. - szepnęłam, a on uśmiechnął się. To zdecydowanie nie był miły, ciepły uśmiech. Puścił Liyę i rzucił w nią ostatnim zaklęciem, po czym chwycił mnie za kark i ruszył w stronę wyjścia. Kątem oka widziałam jak Liya próbuje się podnieść.
- Nie.. Lili. - powiedziała cicho. - Nie waż się jej dotykać. - syknęła, ale On nie zwrócił na to nawet najmniejszej uwagi. Zamknął drzwi na łańcuch i mocno trzymając mnie za kark, wprowadził mnie na górę, a potem do "mojego pokoju".
- Bardzo odważnie i równie bardzo głupio postąpiłaś. - uśmiechnął się, a moje ciało mimowolnie zaczęło drżeć. Bałam się i to bardzo, ale nie mogłam pozwolić, żeby ją skrzywdził. Podszedł do mnie i jednym, mocnym ruchem rozdarł moją bluzkę. Zatoczył koło wokół mnie, przyglądają mi się. W końcu zatrzymał się za mną i szybkim ruchem złapał mocno za moje włosy, odchylając boleśnie moją głowę do tyłu. Dotykał moich pleców, bioder i brzucha, a moje ciało trzęsło się coraz bardziej z sekundy na sekundę. Zamknęłam oczy, a po policzku spłynęła mi jedna łza...

Leżałam naga i bezsilna na środku podłogi. Czułam do siebie odrazę, ale przynajmniej Liya była bezpieczna. Patrzyłam pusto w ścianę i dopiero po chwili podniosłam się z zimnej podłogi. Wolnym, chwiejnym krokiem weszła do łazienki, a potem do wanny. Puściłam wodę, która zaczęła padać na mnie z góry, obmywając ze wspomnień ostatnich wydarzeń. On robi co chce, Liya na razie jest bezpieczna, ja siebie nienawidzę, a Snape.. Snape mnie zostawił. A ja głupia myślałam, że przy nim jestem bezpieczna.